..ความหลัง..

ช่วงนี้มีแข่งฟุตบอล..

หลายแมทช์เลยนะคะ ไม่ว่าจะเป็นแมทช์เล็ก หรือแมทช์ใหญ่ ( วันก่อน เห็นในบล็อคบอกว่า ของอังกฤษมีพรีเมยร์ลีก : ให้เมียหลีก เพราะ ผ.สระอัว จะดู อิอิอิ นึกแล้วยังขำไม่หาย คนคิด คิดได้ยังไง !!)

มีแข่งฟุตบอลระหว่างทีมโรงพยาบาลเอกชนเหมือนกัน ซึ่งหนึ่งในทีมนั้นก็คือ โรงพยาบาลที่ดิฉันทำงานอยู่นั่นเอง อ๊ะ!! อย่าค่ะ อย่าเพิ่งคิดว่าดิฉันจะไปลงฟาดแข้งกับชาวบ้านเค้า เพราะแค่ฟาดหัวหาดหางในที่ทำงานทุกวันนี่ ก็แทบหมดแรงแล้วล่ะค่ะ ขืนให้ไปฟาดแข้งอีก แข้งขาคงไม่มีแรงเดินแล้วค่ะ แก่แล้วด้วย

ปกติดิฉันไม่ค่อยชอบที่จะไปร่วมกิจกรรมกับชาวบ้านเค้าหรอกค่ะ ยิ่งพวกเฮฮาปาร์ตี้ หรือกิจกรรมที่ลิงโลดมากยิ่งไปกันใหญ่ ขอโบกมือลา เพราะชอบความสงบมากกว่า ดิฉันไม่ค่อยชอบเสียงดังค่ะ ขี้รำคาญ ยิ่งวันไหนทำงานกับพวกที่ชอบใช้เสียงเป็นอาจิณยิ่งแล้ว ดิฉันมักจะพูดตรงๆไปว่า “รบกวน ลดvolume ลงหน่อย”

ช่วงนี้ได้ยินชมรมสันทนาการเค้าซ้อมเชียร์กัน เสียงดังกระหึ่ม สังเกตว่าบางคนใช้เวลาในการทำกิจกรรมนี้อย่างขะมักเขม้น ไม่น่าเชื่อเลย ว่าบางคนแก่แล้วแต่ก็ยังมีไฟอยู่ ซ้อมเชียร์ และมาเชียร์กันทุกแมทช์อย่างไม่สนใจลูกและสามี ทำตัวเหมือนเป็นคนโสดเลยก็มี

นึกไปถึงสมัยเป็นเด็กค่ะ เชื่อว่า ทุกคนคงเคยผ่านกิจกรรมพวกนี้มาแล้ว ลองหลับตานึกภาพดูสิคะ คงพอจะนึกออกกระมัง ไม่ว่าจะเป็นกีฬาสี กีฬาเขต กีฬามหาวิทยาลัย กีฬาอะไรต่อมิอะไร สารพัดกีฬา หลายคนก็เคยถูกเกณฑ์ไปเดินพาเหรด ไปขึ้นอัฒจันทร์ เพื่อเชียร์กีฬา ร่วมในวงดุริยางค์ หรือาจเด็ดกว่านั้น บางคนอาจจะเคย ควงคฑา เป็นดรัมเมเยอร์ หรือไม่ก็ถือป้าย โอ!! นึกแล้วยิ้มเลยนะ

ดูวุ่นวายเหมือนกันนะสมัยนั้น ตื่นเต้นกับการร่วมขบวนพาเหรดหรือร่วมแปรอักษร คนเป็น พ่อเป็นแม่ก็คงวุ่นวายในการหาชุดให้ลูกใส่ด้วยแหละ ตอนที่อยู่วัยนั้น ก็คงสนุกค่ะ แต่พอเวลาผ่านไป โตขึ้นอีกหน่อย ก็ชักจะไม่ไหว ไหนจะกลัวแดดกลัวลม (ลมจริงๆคงไม่กลัว แต่คงกลัวเป็นลมมากกว่า เพราะมันแก่แล้ว)

ตอนอยู่มหาวิทยาลัยก็เหมือนกัน มีกิจกรรมมากมาย ไม่ว่าจะเป็นชมรมอะไรต่อมิอะไร หลายคนสนุกกับการร่วมกิจกรรมในชมรมต่างๆของมหาวิทยาลัย แต่ท่านผู้อ่านขา ท่านเชื่อไหมคะ ว่าดิฉันเป็นคนที่ไม่เอาอะไรสักอย่างเลยค่ะ ไม่รู้คิดอะไรอยูในตอนนั้น อาจจะกลัวกระมังคะ ดิฉันไม่กล้าไปค่ายอาสา เพราะกลัวไม่มีน้ำอาบ กลัวไม่มีห้องน้ำจะเข้า กลัวต้องไปแบกไปหามอะไรมากมาย ช่วงนั้นเรียนอย่างเดียวค่ะ (จริงๆ เรียนแกมเที่ยว เพราะอิสระ ออกมาจากบ้านแล้วนี่)

ปีสี่ ซึ่งเป็นปีสุดท้าย เริ่มคิดได้ ก่อนที่จะจบ ขอร่วมกิจกรรมอะไรสักอย่างดีกว่า ตอนนั้นเลยได้รับตำแหน่งเป็น หัวหน้าฝ่ายศิลป์สโมสรนักศึกษาคณะ ทำสารพัด ตั้งแต่สากกระเบือยันเรือรบ... พูดเล่นค่ะ ไม่มีใครให้ทำถึงขนาดนั้นหรอก หน้าที่ที่ฝ่ายศิลป์ต้องรับหน้าที่ ที่จำได้คืองานรับน้องคณะ ช่วงนั้นต้องจัดเวที แล้วก็ทำหนังสือรับน้อง ดิฉันต้องเขียนโครงการเอง ของบประมาณคณะ แล้วก็ ติดต่อโรงพิมพ์เอง ก่อนที่จะสั่งพิมพ์ ต้องลงมือเขียนด้วยลายมืออันสวยงามของตัวเองนี่แหละค่ะ (เพื่อนบอกว่าลายมือดิฉัน เหมือนเด็กสมัยใหม่ แฮ่!! นี่แหละเป็นความภาคภูมิใจ ถึงจะอายุมากแล้วแต่ยังมีลายมือวัยรุ่นอยู่ อิอิอิ)

เพิ่งมารู้ก็เกือบจะไม่มีเวลาให้ทำกิจกรรมแล้ว เพราะช่วงนั้นปีสุดท้าย ใกล้จะเรียนจบแล้ว โอกาสอย่างนี้หาได้ไม่ง่ายนัก และมันก็เป็นประสบการณ์ที่ดี ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรหลายอย่างก่อนที่จะก้าวไปสู่โลกภายนอกสถาบันการศึกษา ก่อนที่จะเริ่มทำงาน การทำกิจกรรมเป็นการฝึกให้เราร่วมงานและสร้างมนุษยสัมพันธ์ กับคนหมู่มากได้ดีขึ้นด้วย

แต่บางคนทุ่มกับกิจกรรมมากเกินไปจนเสียการเรียนก็ไม่ดีเช่นกันค่ะ อะไรก็ตามที่เบี่ยงไปในทางที่เค้าเรียกว่า สุดโต่งแล้วย่อมไม่ดีทั้งนั้น ทางที่ดีให้ยึดทางสายกลาง ดีที่สุดค่ะ

เฮ้อ!! ไปๆมาๆก็ระลึกถึงความหลังอีกตามเคย ...อย่าเพิ่งแซวสิคะ

แค่ขอย้อนอดีตแห่งความหลังครั้งเยาว์วัย แค่นั้นเอง