..หน้าที่พลเมือง..

เมื่อวานตอนที่ฉันกำลังนั่งร่างงานเขียนของฉัน ไปได้ครึ่งหน้ากระดาษ

คนใกล้ตัวบอกฉันว่า อยากให้ฉันเปลี่ยนแนวการเขียนบล้อคเสียใหม่ ให้เนื้อหาดูซีเรียสน้อยลง เพราะนับวันก็ดูเหมือนยายแก่ขี้บ่นไปทุกวี่ทุกวัน ฉันเกิดความไม่พอใจขึ้นมาทันทีทันใด หมดอารมณ์เขียนในบัดดล ไม่พูดพร่ำทำเพลง ฉันทำการ shut down แล้วเก็บโน้ตบุ้ค ใส่กระเป๋า ณ บัดนั้น

เวลาฉันโกรธหรือโมโหอะไรขี้นมา บรรยากาศแถวนั้นจะเงียบขึ้นมาทันที ยามโกรธฉันมักจะไม่พูด ต่างกับบางคน ถ้าโกรธหรือโมโห อาจจะสะท้อนอารมณ์โกรธออกมาด้วยคำพูด บางคนด่าไฟแลบ บางคนทำลายข้าวของ ไม่ใช่วาฉันจะไม่เคยทำแบบนั้น ฉันเคยโมโหแล้ว เอาไปลงที่สิ่งของ แต่นั่นไม่ได้ช่วยอะไรเลย ช่วยอย่างเดียวคือ ช่วยทำให้ข้าวของพังเร็วขึ้น และช่วยทำให้ตัวเราเองนั่นแหละ เจ็บตัว จริงอย่างที่โบราณท่านว่า โกรธคือโง่ โมโหคือบ้า

ย้อนกลับมาถึงเนื้อหาในบ้านโน้น ที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากอารมณ์เครียดของฉัน ฉันว่าหลายครั้งสิ่งที่ควรได้รับการพัฒนาในสังคม ฉันก็อยากให้มันพัฒนาขึ้นมา ฉันไม่ชอบการนิ่งดูดาย หรือเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ หรือบางคนอาจจะบอกว่า “ธุระไม่ใช่”

สไตล์การเขียนบล้อคของแต่ละคน ไม่เหมือนกัน แล้วแต่ใครจะถนัดหรือสื่ออะไรลงไป ตัวฉันเองก็เหมือนกัน ฉันถนัดที่จะสื่อแบบนี้ให้สังคมได้รับรู้ และฉันทนไม่ได้ที่จะเห็นความไม่ถูกต้องเกิดขึ้นรอบตัวทุกวี่ทุกวัน ความถูกต้องก่อให้เกิดความเดือดร้อนขึ้น ไม่ว่าวันใดก็วันหนึ่ง ทำไมคนในสังคมไม่คิดกันบ้างว่า กันไว้ก่อนดีกว่าแก้ แต่พอเรื่องเกิดขึ้นแล้ว มักจะมานั่งโทษกันว่า วัวหายล้อมคอกเสมอ ในเมื่อทุกคนไม่ร่วมมือร่วมใจกัน ทำให้มันถูกต้องแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นนั้นจะไปโทษใครดี?

หลายเรื่องที่ฉันอยากจะถ่ายทอดให้สังคมได้รู้ เผื่อว่าจะมีใครลุกขึ้นมาแก้ไข ความไม่เหมาะไม่ควร ไม่ถูกไม่ต้องเหล่านั้นได้ ฉันเองเป็นคนตัวเล็กๆในสังคมเท่านั้น ฉันไม่มีอำนาจที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงในสังคมได้ ในเมื่อคนที่มีอำนาจไม่ทำหน้าที่ของตนเองให้สมบูรณ์ สังคมไม่มีวันดีขึ้นได้หรอก


ไม่ใช่ว่าฉันมือไม่พายแล้วเอาเท้าราน้ำ เพียงแต่ ฉันทำอะไรมากไปกว่านี้คงไม่ได้ สิ่งที่ฉันทำได้ ก็เท่าที่เห็นนี่แหละค่ะ

( ภาพ : Entertainement A Deauville โดย Defossez Alfred )