..ครอบครัวรักคุณ..

ขอเล่าเรื่องความรักอีกสักครั้งเถอะค่ะ ..

ครั้งนี้มาเล่าเรื่องความรักที่ขมขื่นดีกว่า หลังจากที่เคยเล่าเรื่องรักโรแมนติคหวานแหววไปหลายหนแล้ว

ผ่านร้อนผ่านหนาวมาพอสมควร เป็นที่รู้ๆอยู่ว่าอายุปูนนี้ ย่อมมีเรื่องอกหักเข้ามาในชีวิตอยู่แล้ว ไม่ใช่หนเดียวด้วย หลายหนเหมือนกัน นับแต่เราอกหักจากชาวบ้านนะคะ สำหรับเรื่องที่ชาวบ้านอกหักจากเรา เราก็ไม่ใส่ใจ เพราะต่างคนก็ควรจะรับผิดชอบชีวิตของตัวเอง จริงมั้ยคะ เกิดมาคนเดียวนี่นา ไม่ได้เกิดมาด้วยกัน พูดอย่างนี้เหมือนคนใจดำเลยนะคะ แต่จริงๆดิฉันไม่ใช่คนใจไม้ไส้ระกำหรอก เพียงแต่เป็นคนที่ไม่ให้ความหวังใคร ไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ ไม่ใช่คบแล้วรอที่จะสลัดเพื่อไปหาคนที่ดีกว่า

เวรกรรม!! ว่าจะเล่าเรื่องรักรันทดของตัวเอง ไหงกลายเป็นแขวะคนอื่นเขาไปได้ ไม่ดีค่ะไม่ดี เอาเป็นว่า วกเข้าประเด็นที่อยากเล่าดีกว่านะคะ

เมื่อประมาณ 6-7ปีก่อน ดิฉันมีแฟนคนหนึ่ง เราคบกันได้ประมาณ ปีกว่า ตอนนั้นอายุประมาณ 28-29 นี่แหละ จะว่าเด็กก็ ไม่ใช่ อายุขนาดนั้นบางคนมีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่เต็มตัวด้วยซ้ำ แต่อาจเป็นเพราะดิฉันถูกเลี้ยงให้เป็นเด็ก ยังอยู่ในอ้อมอกพ่อแม่เสมอ เลยไม่ค่อยมีความเป็นผู้ใหญ่เท่าไร แน่นอน คนที่มีความเป็นเด็กสูงมักต้องการการเอาอกเอาใจ ซึ่งบางทีมันก็มากเกินไป พอมารู้ตัวมันก็สายไปเสียแล้ว ไม่มีใครที่ทนได้เหมือนพ่อแม่พี่น้องเราหรอกค่ะ

เมื่อมีปัญหาทางใจ อาการมันก็ออกมาทางกาย อย่างที่ทราบดี นั่นคือใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว เมื่อใจมันป่วย กายมันก็ต้องป่วยด้วย งานการไม่ต้องทำกันเลย นอนไม่หลับ เวียนหัว คิดมาก โรคอะไรก็เป็นไปหมด กระเพาะก็ถามหา ข้าวปลาก็ไม่ต้องรับประทานกัน

ดิฉันใช้ชีวิตอยู่ที่หอพักของโรงพยาบาลเป็นส่วนใหญ่ค่ะ จำได้ว่าคืนหนึ่งรูมเมทไม่อยู่ ดิฉันเดินเป็นเสือติดจั่นอยู่ในห้อง หลังจากนั้นรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียวไม่ได้แน่ๆ เลยเรียกน้องสาวมารับกลับบ้าน ไม่กี่นาทีน้องก็มาถึง รับกลับบ้านดึกคืนนั้นเลย ดิฉันนอนร้องไห้ สะอึกสะอื้นทั้งคืน นอนกับแม่ทั้งพ่อทั้งแม่ปลอบใจ แต่พ่อจะเป็นคนที่ให้สติมากกว่า จำได้ว่า พ่อบอกว่า "อ่อนแอแบบนี้แล้วจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร?"

แต่ตอนนั้น ยังค่ะ ยังไม่ดีขึ้น สองสามวันหลังจากนั้นก็อาการออกอีก จากการที่รับประทานอาหารไม่ค่อยลง (หลายคนคงมีประสบการณ์ว่าอกหักแล้วกินข้าวไม่ลงนั้นอาการเป็นยังไง? อิอิ) คราวนี้ถึงขั้นล้มหมอนนอนเสื่อเลยค่ะ เป็นไงล่ะคะ นอนให้น้ำเกลือไป 3-4วัน ซมเลย คนที่ทำให้เราอกหักก็ไม่ได้เข้ามาดูดำดูดีหรอกค่ะ คนที่ทุกข์ก็คือตัวเราเอง เสียงานเสียการ จำได้ว่าช่วงนั้นหยุดงานเป็นอาทิตย์เลย เดือดร้อนเพื่อนร่วมงาน ต้องมาทำงานแทนอีก ทุกข์ของชาวบ้านด้วย ดูสิ!!

หลังจากที่ออกจากโรงพยาบาล คืนนั้น ก็ชวนน้องไปท่องราตรีอีก ช่วงนั้นเที่ยวประชดชีวิตเลยค่ะ เมาหัวราน้ำ ( ดื่มค็อกเทลก็เมาได้นะคะ) เชื่อไหมว่า ตอนนั้นกระแสละตินมาแรง ดิฉันไปเที่ยวละตินผับจนคุ้นกับพวกแดนเซอร์ บางคืนผับปิดแล้วยังชวนกันกับน้องสาวขับรถไปดูพระอาทิตย์ขึ้นที่พัทยากันต่อ เคยมีหนหนึ่ง น้องไปใส่บาตรที่ตลาดพัทยาต่อได้เลย และขับรถกลับบ้านตอนรุ่งเช้าหลังจากพระอาทิตย์พ้นขอบฟ้าขึ้นมาแล้ว โชคดีที่พวกเราไม่ได้ ไปรู้จักใครใหม่สุ่มสี่สุ่มห้าในสถานบันเทิงดังกล่าว ระวังตัวค่ะเพราะคิดว่าอันตรายมากเหมือนกัน ที่จำเป็นต้องกลับเพราะที่บ้านโทรศัพท์ตามตัวด้วยความเป็นห่วง

ช่วงที่ดิฉันออกจากโรงพยาบาล ได้ยามาประมาณ 11 ชนิดเรียกว่ารับประทานแทนข้าวได้เลย ตอนนั้นคุณย่า (สมัยที่ท่านยังมีชีวิตอยู่) เห็น ท่านถามถึงเหตุผลที่ใช้ยาเยอะแยะ มากมายถึงขนาดนั้น ด้วยความเป็นห่วง ท่านจับตาดูดิฉันแทบทุกฝีก้าว ขนาดที่ดิฉันเข้าครัวท่านยังตามเข้าไปคุยด้วย ทั้งคุณอา น้องสาว ไม่มีใครที่ไม่ห่วงดิฉัน จำคำพูดคำหนึ่งที่คุณอาบอก ท่านบอกว่า “คิดอะไรอย่าคิดเอง ให้คนอื่นช่วยคิด เพราะคิดเองมันจะวนอยู่และหาทางออกไม่ได้” (คนอื่นที่ให้ช่วยคิดนี่ ไม่ได้หมายความว่าให้พากันหลงทางนะคะ)

ย้อนมองกลับไปยังวันนั้น ดิฉันสามารถจะยิ้มให้กับเหตุการณ์เหล่านั้นได้ ทั้งนี้อยู่ที่ใจของตัวเองด้วยค่ะ อาศัยเวลาและใจที่เข้มแข็ง ความรักที่ผิดหวังนั้น ขอให้เป็นวัคซีนที่จะป้องกันเราสำหรับความรักในครั้งต่อไป เป็นบทเรียนเพื่อจะสอนเราให้มีความรักครั้งใหม่ที่สวยสดงดงาม เราสร้างได้ด้วยมือเรานะคะ

ดิฉันว่า เมื่อเราเป็นทุกข์ เราอาจจะคิดว่าเราทุกข์คนเดียว เหมือนเราอยู่ในโลกคนเดียว จมอยู่กับความทุกข์ แต่คนที่ทุกข์กับเราด้วยคือทุกคนที่อยู่ในครอบครัวเราค่ะ หลายครั้งแล้วที่ดิฉันพร่ำให้สถาบันครอบครัวหันมาสนใจเด็ก แต่คราวนี้ อยากจะให้เด็กๆ หันกลับมาหาครอบครัวบ้าง

อย่าลืมว่า คนในครอบครัว รักคุณนะคะ ..


( ภาพ : Summer Memories โดย Pollera Daniel )